Pływające aeratory powierzchniowe działają na podobnej zasadzie jak fontanny, jednak nie spełniają wymagań estetycznych. Pobierają one wodę z kilkunastu centymetrów powierzchni i następnie wzburzają ją na linii powierzchni. Mają one ograniczone pole działania, ponieważ cyrkulacja tlenu jest ograniczona do średnicy trzech metrów oraz napowietrzana jest jedynie część kolumny – tlen nie jest transportowany do dna zbiornika.

Napowietrzanie podpowierzchniowe ma na celu uwolnienie pęcherzyków/bąbelków wody i ich uniesienie dzięki sile wyporu. Systemy rozpraszania używają ich do napowietrzania, jak i do mieszania wody.

Napowietrzanie strumieniowe Podpowierzchniowe napowietrzanie może zostać uzyskane dzięki użyciu napowietrzaczy strumieniowych, które wstrzykują powietrze do cieczy za pomocą efektu Venturiego.

Napowietrzanie pęcherzami powietrza jest rodzajem podpowierzchniowego napowietrzania, gdzie tlen pompowany jest za pomocą kompresora przez rurę do urządzenia umieszczanego na dnie zbiornika. Urządzenie wypuszcza duże bąble powietrza (większe niż 2mm średnicy), które w kontakcie z wodą dostarczają tlen. Przyczynia się to również do wymieszania warstw wody. W porównaniu do innych technik napowietrzania, ta metoda jest dość nieskuteczna w ilości wypuszczanego tlenu. Wynika to z dużej średnicy i stosunkowo małego obszaru powierzchni zbiorowej pęcherzyków.

Napowietrzanie drobnymi pęcherzami powietrza ta metoda jest najbardziej wydajną w zakresie ilości tlenu dostarczanego do zbiornika. Kompresor pompuje powietrze poprzez wąż, który jest podpięty do urządzenia na dnie zbiornika. Do urządzenia podpiętych jest kilka dyfuzorów, które mają kształt dysków, talerzy, tub lub rur, skonstruowanych najczęściej z silikonu, porowaty materiał ceramiczny z tworzywa sztucznego , PVC lub perforowanych membran z gumy EPDM. Powietrze pompowane przez membrany jest wypuszczane do wody. EPA definiuje małe pęcherze jako ciała mniejsze niż 2mm. Ten typ aeracji ma bardzo duży współczynnik efektywności, aż do 9kg tlenu / KM*h. Najczęściej jednak urządzenia te mają wydajność 56-113 l/min, jednak ekstrema są w przedziale 28l/min – 290 l/min.
Metoda ta pozwala uzyskać dużą powierzchnie całkowitą pęcherzyków powietrza, a zatem większą ilością tlenu dostarczonego do zbiornika. Ponadto mniejsze pęcherzyki są „szybsze” i potrzebują mniej czasu, by dostać się do powierzchni. Główną zasadą jest to, że im głębiej i mniejsze pęcherzyki użyte są w aeracji, tym większa ilość tlenu będzie wypuszczona do zbiornika.
Jednakże prawie większość tlenu jest uwalniana podczas formowania się pęcherzyka. Jedynie niewielka ilość przenoszona jest do powierzchni zbiornika. Dlatego proces ten pokazuje, że wydajniejsze jest korzystanie z urządzeń dostarczających wiele małych pęcherzyków niż mniej większych.
Jedną z wad napowietrzania małymi pęcherzykami powietrza jest to, że membrany dyfuzorów czasem się zatykają i wymagają regularnej konserwacji w celu efektowanego użytkowania i wydajności. Nie posiadają również zdolności do mieszania wody.